Nauczyciel może odrzucić nowe warunki pracy. Jeśli są one dla niego obiektywnie korzystne to zdaniem Sądu Najwyższego nie przysługuje mu wówczas odprawa.
Nauczyciel może odrzucić nowe warunki pracy. Jeśli są one dla niego obiektywnie korzystne to zdaniem Sądu Najwyższego nie przysługuje mu wówczas odprawa.
W orzecznictwie przyjmuje się, że odprawa pieniężna przysługuje pracownikom, którzy tracą pracę z przyczyn, które ich nie dotyczą, a nie pracownikom, którym pracodawca zmienia warunki pracy lub płacy i proponuje w dobrej wierze dalsze zatrudnienie. Z tego względu po odmowie ich przyjęcia, odprawa może być zasądzona tylko wyjątkowo, gdy nowe warunki proponowane w związku z wypowiedzeniem zmieniającym można uznać za zmierzające do rozwiązania stosunku pracy lub obiektywnie nie do przyjęcia.
Odprawa pieniężna przysługuje więc w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, a także w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron.
Oceniając czy odmowa przyjęcia nowych warunków pracy i płacy stanowi współprzyczynę rozwiązania stosunku pracy należy wziąć pod uwagę:
interes pracownika i zakładu pracy,
rozważyć, czy w danych okolicznościach zaproponowane pracownikowi nowe warunki pracy są usprawiedliwione sytuacją pracodawcy i czy rozsądnie rzecz biorąc osoba znajdująca się w takiej sytuacji, jak zainteresowany pracownik, powinna tę ofertę przyjąć;
mieć na uwadze, że jeśli występują przyczyny uzasadniające wypowiedzenie stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, pracodawca nie ma obowiązku proponować mu dalszej pracy na zmienionych warunkach.
Ustawa z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.) - art. 8, art. 10 ust. 1.
Wyrok Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2012 r., (I PK 144/2011, niepubl.),
Wyrok Sądu Najwyższego z 9 listopada 1990 r., (I PR 335/90 OSP 1991, z. 9, poz. 212).
Wyrok Sądu Najwyższego z 7 lipca 2000 r. (I PKN 728/99 OSNP 2002, nr 2, poz. 40);
Wyrok Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 2000 r. (I PKN 600/99 OSNP 2001 r., nr 19, poz. 576).
Wyrok Sądu Najwyższego z 12 września 2009 r. (II PK 38/2009, niepubl.).