Likwidację majątku szkoły należy udokumentować protokołem i oceną komisji

Przyczyny likwidacji środka trwałego mogą być różne - zużycie, zepsucie, względy ekonomiczne związanymi z niecelowością dalszego używania ze względów ekonomicznych (np. stary, energochłonny sprzęt). Likwidacja środka trwałego jest operacją gospodarczą dlatego musi być przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi regulacjami dotyczącymi gospodarowania składnikami mienia ruchomego oraz rachunkowości.

Zazwyczaj likwidacji zbędnych lub zużytych składników rzeczowych majątku ruchomego dokonuje się w trybie sprzedaży na surowce wtórne albo przez zniszczenie, w przypadku, gdy ich sprzedaż na surowce wtórne nie doszła do skutku lub była bezzasadna. O likwidacji decyduje kierownik jednostki, przy czym najczęściej do oceny zdatności do użytku powołuje się komisję.

Przepisy wydawane przez organy wykonawcze jednostek samorządu terytorialnego zwykle nie określają szczegółowo kwestii związanych z ekspertyzami dla poszczególnych składników majątkowych trudno więc odnieść się do kwestii uprawnień osób, które miałyby odnieść się do oceny stanu technicznego tych przedmiotów. Oceny przydatności dokonuje najczęściej komisja, a rolą kierownika jednostki jest zadbać o odpowiedni skład osobowy. Komisja może wspierać się opiniami ekspertów zewnętrznych np. osób zajmujących się serwisowaniem urządzeń, naprawą sprzętu. Wybór eksperta będzie należał do uznania komisji.

Proces likwidacji składników majątkowych powinien być dokumentowany protokołem. Ponadto, jeśli zasięgano opinii, czy pozyskiwano inne dokumenty świadczące o nieprzydatności składnika majątkowego, to dokumenty te powinny uzupełniać tę dokumentację. Jeśli likwidowany składnik majątkowy podlegał utylizacji jako odpad, to należy również zadbać o dowód przekazania zlikwidowanego składnika odbiorcy odpadów.